Sana kavuþmak, yaþamak; sensizlik, ölüm. Ne kadar zor dayanmak, inan, her nefes zulüm.
Gülümseyen insanlar, neden acý verir böyle? Yokluðunda, her þey sözleþmiþ gibi böyle.
Hayat, bu mu gerçekten? Ne varsa solar gider, tükenir yürekle beraber, aþklar sönüp biterken.
Hangi aþýk, yaþamaya devam edebilir? Gülmeye nereden, nasýl baþlayabilir? Sen yokken kuþlarla, kedilerle konuþtum. Beni ancak aþýklar, aþýklar anlayabilir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Emin Kara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.