Kocamandý aslan babamýn elleri. Arka mahalledeki okulu o yapmýþtý. Hastane, postane ve daha niceleri. Babamý Gültepe’ de bilmeyen kalmamýþtý.
Öðretmenim sormuþtu bir gün sýnýfta, "Sen Hüseyin kalfanýn oðlu musun?" diye. Öyle "evet" dedim ki atýp baþýmý geriye; göðsüm kabarmýþtý arkadaþlar arasýnda. Bu, babamýn bana verdiði en güzel hediye.
Allah’ým, ölseydim de o günü görmeseydim! Babamý nasýl biliyorsam hep öyle bilseydim. Neden götürdün baba beni inþaata? Bu belki de yaptýðýn en büyük hata.
Neden hazýrolda durdun o adamýn karþýsýnda? Patron ne demek baba? Neden karþýlýk vermedin sana tokat attýðýnda? Oysa büyüktü ellerin o adamýn ellerinden. Sen bir çocuk gibi baþýný öne eðdiðinde, ilk defa yoksulluk döküldü gözlerimden.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Emin Kara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.