Duyuyorum Kuþlarýn çýðlýk çýðlýða feryatlarýný Gözlerimden Bir aðaç devriliyor sessizce Bu sessizlik hayra alamet deðil Bu devrilen bir çað ellerimden
Sevmek Bir kuru ekmeði paylaþýrken Gülümseyerek düþlere Ve bol nimetli sofraymýþçasýna Doyabilmek Dudaklarýndan gelen Bir küçük buseyle Sevebilmek Sevebilmek biteviye
Üþümek Sahipsiz kaldýrýmlarda Çýplak ayaklarla dolaþýrken Sanki bir çift çorap bulmuþçasýna Isýndýðýný düþlemek yorgun Ruhsuz bedeninin
Paylaþmak Ýnce bir battaniyeyi Ellerinden býrakýp Sunabilmek Ve ayný yalan “ben üþümüyorum Sen ört üstünü” Diyebilmek Mutlu olabilmek
Kim bilir hangi an Gelecek yorgun yüreðine Acýmasýz bir humma