Yaratan sakýn bize, fazla fýrsat vermesin!
Çünkü biz vur deyince, mutlaka öldürürüz!
Bizim hayallerimiz, yükseklere ermesin;
Öyle ki, dostu deðil, düþmaný güldürürüz...
Laf, söz iþlemez bize, demiri de kýrarýz!
Tüm zamanlarýmýzý, öfkelere kurarýz!
Avcumuz giciþti mi, belamýzý ararýz;
Dost, düþman dinlemeyiz, uykuyu böldürürüz...
Hasýmlarýmýz bize, sinek gibi görünür;
Her belanýn üstüne koþar adým yürünür...
Elini kaldýranýn, tez ölçüsü alýnýr;
Yan bakana dik çakar, gününü bildiririz...
Öfkelenmemiz için, bol bahane buluruz...
Hiç kimse dokunmasýn, öldürür ya ölürüz!
Biz meydanda her þeyin, üstesinden geliriz;
Yavuz it saðlam olmaz, tuluðu deldiririz!
Þaþýrýr bizi kavga/ ediyorken görenler!
En çok bizde bulunur, baþa çorap örenler...
Ulemadan çeteler, eþkýyadan erenler!
En sevdiklerimize, saç ve baþ yoldururuz...
Elimizden bir uçan, bir de kaçan kurtulur!
Kestiðimiz kulaklar, kantarlarda tartýlýr...
Bizden ders almayanýn, burnu yerde sürtülür;
Hasýmýn derisine, sap, saman doldururuz...
Ne yapalým, genetik... Biz de böyleyiz iþte!
Ayazda üþümeyiz, yanmayýz kor ateþte!
Biz pireyi gözünden vururuz tek atýþta;
Allah, Allah diyerek düþmana saldýrýrýz...
Antalya-2015/10
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.