günbatýmýna rüzgar ayý göðe taþýdýðýnda
güneþin terleyip yaðmur olup aktýðý sokaklarda paletler gördüm
ulu bir daðýn tahtadan sýrtýnda büyüdü karanlýk
küçük bir delikti yalnýzca
inciticiydi ayrýca kimse görmediði zaman
dün yalnýz, yeniden, cisim kaydýma dönüþtü cehennem
sicil kaydýna sürünüp geçen döþü
ayný þey deðildi, hayýr olamazdý
bir takým baðýrmalar da duyuldu
’yürü, çok uzattýn uyanýk kalýp,
rüzgarla söyleþtiðin’
anlatamam ilk olarak neler olduðunu
köþesi kasvetli ellerinden çekip
iþim sevincim uðruna
sakin ol dedi aðýrdan biri
mevcut bir sandalyenin boyalý demirlerine
ýþýk kaymanýn denendiði aydýnlýktý
þarkýlarýndan attýlar beni masumiyetin
zaten hiç masum olmamýþtý
aðzýnda hayat reçeli
bana kaþýklarla umutsuzluðunu verip gittiðinden beri söndürdüðüm kalbin su topladýðýna inandýrdýlar beni
sýcak iyi gelir dediler, sýcak, oysa oturmasýný istedim adaletin, sonra konuþmaya baþladým
insanýn bir gözü hep umut beslemektir, ikide bir dur titrediðine de beter sesli kurþunlar sapladý. ben onlara hepimizin ayný olduðunu baðýrdýðým günden beri de diþleriyle eskiçaðlarýn savaþlarýný
çýkaran aðýrcezalý kaldýrým taþlarý tutuverdiler
görüyorum kabloya eðilmiþ karganýn gururlu baþýný
okuyoruz, anasýnýn anasýnýn anasýný
sen de dikkat et
günler gelecek, geldiði zaman artýk baþka þiirler püsküreceðiz
ek presslerin iþsizliðe eðildiði günden geleceðiz
çocukluðunuz
ne çok yüzsüzlüðünüzle özlem duyuyorsunuz
mukadder ihtiyaç hürlüðün gözlerini deþin