Hoþ geldin, son bahar Hoþ, geldin. Gelmeyi geldin’ de, son bahar, Biliyorum sen! Bohçandaki acýlarýnla, ölüm tuzaklarýnla birlikte geldin. Her yýl, geldiðin gibi. Bak, daha sen gelir gelmez, sert esmeye baþladý rüzgârlarýn Yýkmadýðý bent, söndürmediði ocak býrakmadý, yaðdýrdýðýn yaðmurlarýn. Ve! Ölüm kokmaya baþladý, getirdiðin ölüm tuzaklarýn Oysa bohçan getirdiðin gibi duruyor daha. Bak... Kýzarmaya, baþladý Sen daha gelir gelmez, düne kadar yeþil olan aðaçlarýn yapraklarý Çoðaldý, evlerin hastalarý. Ölümün korkusu sardý, yeri göðü daðlarý. Anlaþýldý son bahar, anlaþýldý Yine, yakýnda! Duyacaðýz evlerden gelen aðýtlarý aðlamalarý.
Hoþ geldin, be son bahar Hoþ, geldin. Geleceksin gelmeyi biliyoruz’ da, bu yýl sen birazcýk geç geldin. Eskiden! Yaðdý’ mý,uslu, uslu yaðardý, yaðmurlarýn Ve her yaðmurdan sonra, güneþ açardý, çýkardý masmavi gökte gök kuþaklarýn. Deðiþtin sen, son bahar Deðiþtin. Herkes gibi, sen’ de deðiþtin. Eskisi gibi, usul, usul yaðmaz oldu artýk yaðmurlarýn. Yaðmurlarýn, yaðdýkça, Köyleri evleri, altýna alýyor oldu, çamurlarýn.
27 Ekim 2015-10-27 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.