Yolcusu olduðum, hayat yolunda
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden
Þu yalan dünyanýn, daha baþýnda
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden.
Ne zaman bir ölüm, gelse aklýma
Soðuk bir yüz çýkar, her an karþýma
Kaldýðým hayatta, yalnýz baþýma
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden
Bakarken aynada, bazen kendime
Þaþar’ da aðlarým, yeni halime.
Meçhule yol alan, hayat selinde
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden
Ne zaman, bir hüzün sarsa içimi
Sýr yaptým sakladým, ben her derdimi
Ýçimde saklarken, onca derdimi
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden
Kul Yüksel dedi’ ki, daha çiçekken
Sararmýþ solmuþum, hazan gelmeden
Bilin’ ki bir ömür, çile çekmekten
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden
05 Nisan 17
Ahmet Yüksel Þanlý er