KADER MAHKUMU
Oyuncak oldum,kaderimin elinde,
Toprak toz oldum,savrulurum önünde,
Ne zevki aldým, ne tat aldým hayattan,
Geçiyor günler, tuzsuz yaþam içinde.
Herkes diyor ki,doðmak mý þu suçun,
Zincir ayakta, gardiyan’ mýdýr koçun,
Zincir elinde, girdin demir hücreye,
Yatarsýn orda, söyle sen kimi vurdun.
Hükmüm verildi,ömrüm boyu mahkum,
Tanrý’m af etmez,dileyip de sordum,
Meðer kadermiþ,dönüþü yokmuþ bunun,
Demir hücrede,yattýkça solup durdum.
Ey yüce Tanrý’m,nedir benim bu suçum,
Zincire vurdun, gadiyan oldu koçum,
Ne ters kaderdir, bana layýk gördüðün,
Ýsterim bitmez, bir kaderde mahkumum.
Ah kaderim ah, yaktýn beni kül ettin,
Kurtulurum diye, uðraþtýkça terlettin,
Býktým hayattan, þu gencecik yaþýmda,
Kul köle ettin,kadere mahkum ettin.
A.Yüksel Þanlýer
09 Aðustos 2008-08-08
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.