Dertle gezen þu gönül, ömrünün sonunda Çaresiz derde düþmüþ, derdine derman yoktur Dermansýz bir dert bulmuþ, gittiði Hak yolunda Çare bulunmaz derde, þu çare diyen yoktur.
Anýlarla yaþarken, ben ömrümün sonunda Dermansýz derde düþtüm, yaþadýðým þu handa Kuru bir yaprak oldum, döküldüm son zamanda Savrulup durmaktayým, esen rüzgârda yelde.
Doktor, doktor dolaþýp, derde deva ararken Yoruldum dolaþmaktan; düþtüm yataða birden Derdim bana yük oldu, býktým ben yaþamaktan, Hak yolu gözler oldum, hasta yattýðým yerde.
Bulut sarmýþ daðlara, hazan yeli deðince Yaðmur yaðar baktým’ ki, her yere ince, ince. Son bahar gelmiþ dedim, baþladým üzülmeye Gözlerim yaþla doldu, ve sonra düþtü yere.
Dere tepe demeden, ben dünyanýn yolunu Teptim’de yorgun düþtüm, kestim gayrý umudu Yorgunum dostlar yorgun, derdime deva yok mu? Madem’ki devasý yok, demeyin bane nere.
Bir anlatsýn Kul Yüksel, kara taþa derdini Gök gürler þimþek çakar, aydýnlanýr gökyüzü Taþ çatlar bin dert çýkar, olur’ ya dünya hali Yeniden kararýrdýr, aydýnlanmýþ gökyüzü.
26 Ekim 2015-10-26 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.