Bu akşam

Bu akþam
gerilere döndüm, umutsuzluklarýma
kaderimdir benim umutsuzluðu sevmek
gülmek kaçýncý yaþýmýn kaçýncý adýmýnda kaldý
sevmek neden bunca tutarsýz, acý bunlarý düþünmek

ellerim
parçalanmýþ bir bedenin
parçalarýný topluyor taþlar arasýnda
beynimde bir evin yýkýlýþý
çocuklarýnýn gözyaþý
karalar baðlamýþ hanýmý
ellerim taþlar arasýndan topluyor
parçalanmýþ bir bedenin parçalarýný.

Kafasýný aradým
Saðlamdýr
Gözleri hala bakýyordur
Dili konuþuyordur belki
söyler son sözünü diye
kafasýný arýyorum týrnaklarýmlar sökerek taþlarý

aylarca yüreðim aðladý
kurumuþ gözlerimin pýnarlarý yaþ saldý
tadý kalmadý yemeðimin, suyumun
hasretini çektim
aylarca gecelerime gelmeyen uykumun
bir madencinin acý sonuna aðladým aylarca
aylarca aðladým bir madencinin acý sonuna
bu acýlarla kavrulmuþ bir yürek benim yüreðim
hep insan barýndýrmýþ,hep önem verdim insana

yine de kötü gördü beni komünist bozmalarý
bir gecede kendimi Kapýkule’de buldum

Türkiye’deyim artýk
Türkçe’mizin filizlendiði
Umutlarýmýzýn ürediði
Ufkumuzun aydýnlandýðý Türkiye’mdeyim

Hiçbir zaman
aydýnlýklarýn kendiliðinden doðmadýðýný öðrendim ilk önce
Ve konuþan dil deðil yürekmiþ
Gören göz deðil yürekmiþ
Rehin kalmýþ kýzýma dökülen göz yaþlarýmdý
ufkuma perde bulutlar
Umutlar karanlýk köþelerde heba
Bir de takmýþtým kafayý
Sezen’in “geri dön” þarkýsýna

Yine kurumuþ gözlerim
yaþ sýzdýrýyordu kýzýmýn yarasýndan
Geceler daha karanlýk, geceler daha uzun
Kýzým, vatan, dava
Üç ayrý kavram
Üç ayrý deðer savaþýyordu beynimde ezandan ezana
Bir de yalnýzlýðý serpiyordum onlara tuz, biber
Bir de ufkumun açýlmazlýðý
Bir de umutlarýmýn donukluðu
Aðla gözlerim aðla…
Aðla yüreðim aðla

Bir el gerekti bana bir el
Sanki etrafýmdakilerin hepsi çolaktý
Gözleri kör
Saðýrdý kulaklarý.
Ve bir gece vurdum kafamý duvara
Haykýrdým:
“Uyan rahim aga uyan”
ve tek baþýna savaþacaksýn
tek baþýna çalýþacaksýn
tek baþýna kazanacaksýn

çalýþtým

çalýþtýðým gazete bana otuz lira verdi
beþyüzevler-vezneciler arasý
minibüs parasý
karnýn aç kimin umurunda
Cumartesi, Pazar inþaatlarda amelelik
ekmek parasý
yollarda yürürken sordum hep
bu mu vatan, bu mu vatan diye
dede yadigarý, baba yadigarý azmim
güçlüdür
ben yirmi iki sene taþtan çýkarmýþým ekmeðimi
vatan ancak vataný için çalýþanlarýndýr dedim
çalýþtým…

bir gün bir polis geldi
Uþak maden ocaklarýna
benim mesai arkadaþlarýmdan
iki mühendis getirilmiþ,Bulgar
onlarý sordu bana
ben onlarýn hocasý
inþaatlarda amele
düþünün
kovulduðum memleketten getirilen
iki mühendisi soruyor bana
ve ben yirmi iki senelik maden mühendisi
inþaatlarda ameleyim

ama tüm güçlükleri yendim ben
gün geldi ekmeyi olmayanlara ekmek verdim
Aðrýlý Memo’yu
Bingöllü Bayram’ý
Bitlisli Harun’u hep kardeþ bildim
Kardeþ bildim Trakyalý Hasan’ý
Hele de Muþlu Ýsmet
Özbeöz kardeþimdir hala
Ekmeðimizi alýn terimizle yoðurduk
Gün geldi bir baþ soðaný paylaþtýk
Ama hep kardeþ kaldýk
Ve bayramlarda elimi öpmeye geldiler hep
gün boyu gelip gittiler
hepsi de evime mutluluk getirdiler

beni sorgulamayýn
kaba saba biriyim iþte
gülmemin, sevmemin görüntüsü yoktur benim
sevmek yüreðimin sýrrýdýr
gülmeyi öðrenemedim

kimse güldürmedi ki beni? !

Sosyal Medyada Paylaşın: