Tıpkı Sen!

Oysa ne güzel kokuyordu mezarýn.
Týpký sen gibi.
Özür dilerim sevgilim, tutamýyordum gözyaþlarýmý!
Yaðan yaðmurdan çok, gözyaþlarým ýslatýyordu mezarýný.
Haykýrmak, baðýrmak, çaðýrmak, istiyordum yokluðunun krizine;
þimdi haykýrdýðým, baðýrdýðým ve çaðýrdýðým gibi.
Ve hiç de deðiþmemiþsin;
yine ben konuþuyor, sen dinliyordun.
Evet, aðlýyordum
fakat aðlýyor muydun hiç bilmiyorum.
Seni daha çok seviyor, daha çok Özlüyorum þimdilerde;
senden uzak, senden ýrak, senden münezzeh!! ...
Yokluðunun bu denli acýtacaðýný düþünememiþtim varlýðýnýn huzurunda.
Özür dilerim sevgilim!
Þimdi sadece titreyen parmaklarýmla anlatmaya çalýþýyorum seni.
Beceremiyorum...!!! Özür dilerim!...
Adýn kaðýdýmda defalarca sele uðradý göz yaþlarýmdan.
Adýn enkaza uðruyor her defasýnda kalemimin ucunda.
Yazýyorum... yazýyorum... yazýyorum...
Bir türlü bitmiyorsun be sevgilim.
Daha ne kadar acý çektireceksin yokluðuna çok merak ediyorum açýkçasý.
Ben sana hasret kalmýþ bir genç,
varlýðýný,
defterimin sayfalarýnda arayan bir þair,
bazen de annesinin kokusunun peþine düþen bir çocuk.
Ne çok Özlem’iþim seni ÖZLEM’im! Kokunu, saçlarýný, bakýþlarýný...
Özür dilerim sevgilim, alamýyorum mezarýndan bakýþlarýmý...!!!
Sosyal Medyada Paylaşın: