Ben yalnızlığı sen sanırdım, uzadıkça sessizliğin

Akýl zincir gibi birbirine baðlý düþünceler
diðer halkaya el ele geçer
isimleri unuturdum eskiden
kodlamayý öðrendim ,baþka bir isimle baðlamayý .
Yüzleri de unutuyorum artýk ,yakýn bildik yüzleri, þaþkýn ifadelerle bakýyorlar
bu panik ölesiye korku ...... gülümseyerek saklanýyorum, unuttuklarýmýn arasýna.
Aklýmýn uçurumlarýnda pamuktan ip atlarken sobeliyorum kendimi......
kucaðýmda tüm kelimeler ,karýþmýþ birbirine ,yazsam elim yetiþmiyor aklýmdan geçene ,
bir yarýþ içimde düþen düþene, çelme takan kim biliyorum Söyleyecekken susuyorum.
kendimi duymayýnca daha çok korkuyorum
Unutuyorum çocukluðumun geçtiði sokaða gitmeyi .
Evler bir birinin sýrtýna yaslanmamýþ ,
kapýlarý ters ,
merdiveni yok ,
kim olduðumun kaygýsý yok ,
En kötüsü de sevdiðin birini hissedip ,
gülüþüne saklanýp, bir türlü hatýrlayamamak, kaybolmak,unutmak .....
Demet Erdogdu


Bir kitabýn sekizinci kez ayný sayfasýný okumak gibi
saniyelik geçer ya insanýn yüzünden ,
nereye konduracaðýný bilemediði gülüþler
Mahsun
dudaðýnda ,dudaðýmdan kalma cigarasýyla
bitmesin bitsin soluklarý
kesik kekeme bir sessizlik
sessizlik dedim de
adýný unuturdum yalnýzlýðýn sen olmasan
yüzün eskimiþ bir umut gibi neden ?
hayalinle sohbeti býrakmalýyým
kendinden söz et bana,
nasýlsýn ....
ömrün ki kendi ön bahçen
hangi gülü diktin de, gönlünce koklamadýn sanki
izin verdiðin boy vermesine , kaç diken dolandý eteðine
bahçývaný sen deðil misin yoksa bahçenin ,
neyse...

Demet Erdogdu


Sosyal Medyada Paylaşın: