yoktan farksız

benim
dökülen sarý yapraklarým var
topraða karýþamadan süpürülen
yollarý asfalt parklarým
o yüzden
ilham vermez þairlere artýk sonbaharlarým

benim yalancýlarým var
yalanlarýna inandý sandýklarým
hatta inananlarým
-kýnayamýyorum-
bir gönül çelen yalana ben de inandým
bu yüzden kýrgýnlýklarým var
"alçý tutmaz
böyle yaþamayý öðreneceksin" dediði doktorlarýn

umutlarým var
ne vakte kadar ertelediðimi bilmediðim
iflah olmaz bir saflýkla
umutlarýmý besleyen hayallerim
ama öyle çok bekledim ki
soldu biraz renklerim

benim zeytin aðaçlarým var
sayýsý azalsa da
ve uzattýðým sevgili barýþmasa da
hala barýþý si mgeler dallarý
oysa
benim de küskünlüklerim var
atýlan bir ufak adýma
çaðlayarak koþacaðým

kavgalarým var benim
hepsi zaferle son bulmayan savaþlarým
-en çetini kendimle yaptýðým-
ben
çarpýþmadýðým savaþlarýn da gazisiyim
Her topraða düþen bedenle
biraz da kendimi gömerim

yaralarým var
ama yoksun ki
en derinine merhem diye seni süreyim

özlemlerim var benim
en sönmeyeni sen
yakmaya devam eden
korkarým ki gelsen
"ne’m kaldý ki!" diyeceðim

vazgeçtiklerim var
dua gibi
ummak gibi yeryüzünde bir cennet Tanrý’dan yani
bir de vazgeçemediklerim var
beklemek gibi
seni gibi

benim kurumuþ derelerim var
dereleri besleyemeyen çaylarým
denize asla kavuþamayacak
ve oltaya kolay gelen balýklarým

kaybettiklerim var
inancým gibi
insana
hayata
aþka
bir de kazandýklarým
bakýp ellerime
olmadýklarýný gördüðüm

öðrendiklerim var benim
"bunlarla ne yapacaðým" dediðim
ve þimdi
kendimi
en son öðrendiðime býrakacaðým








Sosyal Medyada Paylaşın: