Ne Yaman Yolculuktu

Kelimelerin anlatamadýðý
bir öyküydü hayatý
taþýyamadý
kahýr dolu bir ömrün aðýrlýðýný
okyanuslar taþýyan yufka yüreði
onca metaneti
çözemedi kördüðüm olmuþ yükünü
yetmedi karanlýðý yýrtmaða ak þafaklar için
acýlarla törpülenmiþti iradenin direnci
köprüler atýlmýþtý yolun öbür ucuna
kimseyle vedalaþmadan girdi
gerçek sýlasýna yol alan yolculuða
kadere razý olmuþlar gibi.

Ýlkyazdý
kelebeklerin uçuþlarýna karýþtý ruhu
özgür hayata kavuþmuþlar gibi.

Zamansýz mý desem bu yolculuk
henüz tomurcuða durmuþ sabiler kime emanet
güvendiði bahçývan kim
cevaplanmamýþ nice soru varken
neydi telaþý sanki
zifaf odasýna koþanlar gibi.

Kurulmuþ bir tahtta dört omuz üstünde
ne yaman yolculuktu
yurdunu yitirmiþ sultanlar gibi.

Çocuklarý yetim þimdi
kýþ tüneyecek iliklerine
tütmeyen bir ocak baþýnda
tiril tiril üþüyecekler ömürlerince
dillerde kalacak özlemleri çiçeklerin
göz bebeklerinde gizlenir hüzün
onlar,
Allah’a emanet artýk
mahzun dualar gibi.

Elbette zaman ilaç gibidir
zamanla gülse de yüzleri
bir þeyler akacak hep yüreklerine
bütün yetim çocuklar gibi.


Mehmet Sait Uluçay
Sosyal Medyada Paylaşın: