Mermilerimiz yeni, savaş aynı savaş oysa

ince bir uçurumsa aklýn,
sýrtýný sývazlayan o dað benim
koparýldýn susmayan çavlan sesinden
bilmiyorsun hala coþuyor içinde
kýrýlan onca camýn taþýdýr, görmeyen gözlerimiz
sesimizi rüzgar mý savurmuþ yoksa
henüz öðrenemediðimiz bir oyun mu hayat

al avuçlarýna ýsýt zamaný, gel sonra sür yüzüme biraz
bu satýr benim sesimdir, bu þarký dilim
beni dilediðince baðýr

aþk, yine aþk, hücresel ve zihinsel yýkým
direnci kýrýlýyor kollarýmýn
dudaðýmda kýzýl sarmalý gülünün, dikeninin
göðsün mermeri ise ölümün
oraya gömülmeliyim

güneþ çýkartmalarý takmýþsýn alnýnýn gökyüzüne
soyun, demirden gömleðini üzerinden
dilini yormuyor mu senin de bazý kelimeler
upuzun bir ölüdür hayat, nefesini kuvvetli üflemezsen

gri bir gülümseme býrakýyor ardýnda artýk ölü çocuklar
Sosyal Medyada Paylaşın: