Uçurtmaya gökyüzü takmışlar

beni iþaretliyorsun her baktýðýnda, bilmeden
kalbim buzul bahçe, iliþtirilmiþ ve unutulmuþ
saçlarýnýn daðýnýklýðýnca ara bul yolunu
sonsuzluðun unutkan dilini,
ceplerimde sakladýðým bir avuç denizi,
ara bul tane tane dökülen önüne
vefakat uyuþuk etine deðmeyen
bir masal kuþunun sesini
þurada dövünüp duran
sessizlik ne çok gürültü yapýyor içimizde þimdi
kendini her seferinde haklý çýkarýyor hayat

yok yine de toparlayamam uykumu,
aðacýn göðe deðen yeþil yangýnýný,
bir gülüþte unuttuðum çocuðu bulamam artýk

ellerim bundan denize serili
ne çok aðlamýþým, bulamam istesem de, ruhum çekmece
kirlenip temizlenen o varsýl bahçelerde kaç kelebek ölüsü
aðzýn içi çakýl taþý, gelecek aðrýlý býçak
nefesini kaçýr aklýn varsa yangýnýmdan
çaðýldayan bu azgýn nehir ikimizi de yakacak

Sosyal Medyada Paylaşın: