Hiç çıkılmamış o yolculuk için

yol, üstümüzden geçen o koca adým
kendinden düþen uçurumsun
maviye koþan içinin rüzgarlarýdýr hep
hiçbir kederi koparma yerinden
bak yine ayaklarý açýkta kalmýþ çocukluðumuzun

kalk, az evvel itilmemiþ gibi
kes, kanat, doðra sessizliðimi
uzun bir son’uz biz, baþlarsak eðer
kýrk kere vursun tahtalara elin
dilini eðit, etini dirilt
çekmeceden çýkar eski zaman kuþlarýný, uçur
ve sev karanlýðýn asýk yüzünü geceden

aðzýndan öptükçe büyüyor sanki
içimizdeki orman yangýný
yitirmek için uzaklaþmak gerek deðil
gitmek için kalman da yetermiþ, geç öðrendim
sevgilim, sýrýlsýklam kara bir düþüm
kim görse o yöne düþüþüm

baþucumuzda devrilmeye yüz tutmuþ yaþlý aðacý yaþamýn
altýnda kalmamak içinmiþ acelemiz

Sosyal Medyada Paylaşın: