“Sen” kanadý gözlerim; Sana yaðdým damla damla.. Belli belirsiz bir ýþýk süzülür karanlýðýma, Yüzün belirir, sensizliðe açýlan penceremde; Uzun uzun bakarým gözlerine.. Acý bir tebessüm yerleþir dudaklarýma; Bilirim; varlýðým kucaklaþacak yokluðunla…
Iraz’ým; Beni karanlýða mahkûm eden kadýn!
Sensizliðe uzanan gecelere sarýlmam yetmezmiþ gibi; Yokluðunu selamlayan sabahlarý kucaklýyorum.. Ne bitmez bir çile bendeki; Çýrpýndýkça daha da batýyorum.. Anlamýný yitirdi her þey, Karýþtýrýyor oldum aylarý, yýllarý.. Ayýrt edemiyorum artýk; Mevsim bahar mý, hazan mý? Öyle uzun zaman oldu ki sen gideli; Yitirdim zaman-mekân kavramýný…
Iraz’ým; Beni acýyla kardeþ kýlan kadýn!
Ömrüme düþürdüðün hüzünden sonra, Gülmedi yüzüm bir daha.. Günyüzü görmedim, hayat denilen bu zindanda; Tek dostum yalnýzlýk, Senden bana kalan tek hatýra; Bir avareyim senden sonra…
Iraz’ým; Kan kusturup; þerbet diye içtiren kadýn!
Kim ayakta kalabilir ki; Böyle bir gidiþin ardýndan? Bir “ayrýlýk” þarkýsý istedin hayattan, O çalýyor biz dinliyoruz; Birbirine uzak; iki ayrý diyardan.. Sana seslensem, Aman dilesem ne fark edecek? Sen çoktan vazgeçtin bu sevdadan…
Iraz’ým; Ben dururken, ellere yâr olan kadýn!
Dönüþü yok bu gidiþin, Sen ve Ben; mazide kaldýk.. Tozlu raflar arasýna sýkýþýp kalan; Bir acý hatýraydýk.. Ne var ki; Sen baþka kollarda hayat bulurken, Ben ölümle kucaklaþtým.. Bu öyle bir ölüm ki; Nefes alýrken, topraksýz bir mezardayým.. Payýma düþen rolü oynayýp; Topraða kavuþacaðým günü bekliyorum…
Iraz’ým; Ýçimden söküp atamadýðým kadýn!
Biraz yaklaþ, Daha yakýndan bak eserine.. Bir ilke imza attýn sen, Övün, gururlan meziyetinle! Öldürmeden mezara sokmak; Nasip olmaz herkese…
Iraz’ým; Beni ölmeden mezara sokan kadýn!
byHaktan Sosyal Medyada Paylaşın:
byHaktan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.