Sen de içindeki çocuk, Ben de iman...

Sen de içindeki çocuk,
Ben de iman...

Geldi iç kýyýlarýma,
Tam sýzýlarýmýn arttýðý anda,
Tuttu elimden sevgili,
Maziyi dolaþtýrdý yeniden...
Baktýk geçenlere,
Geçmeyenlere de...
Dizdik kazandýklarýmýzý ardý ardýna,
Kaybettiklerimizi de peþisýra...
Ne kaybedilmiþ zayi dedi
Ne de kazanýlmýþ ödül
Sen de içindeki çocuk,
Ben de iman...

Geldi yâr yine bir gece ansýzýn,
Ýçimde daðýlan incileri bir bir topladý,
Onardý umutlarý,
Boyadý sevgiyle içimde solan çiçekleri,
Böyle iyi dedi...
Dök içini akýt zehrini...
Kalmasýn sende zerreden kül
Sen de içindeki çocuk,
Ben de iman...

Hadi dokun bana...
Ben güneþ sen yaðmurumda ýslan
Uzan þöyle kalbine
Çýktýðýn gibi o terli yokuþlardan.
Uçmadýn mý kuþlarla
Dokunmadýn mý bulutlara,
Açmadý mý içinde her mevsim baharlar?
Kýþ akþamýnda doðmadýmý güneþler
Bitimli dünyada aldanma,
Sonsuzu unutma!
Bütün þafaklar orada.
Sen de içindeki çocuk,
Ben de iman...

Zehra Asuman
Sosyal Medyada Paylaşın: