Aþk demi sevgiyle erdem, tutkudan pek ýraktýr.
Özge duyguyla düþle, belki bilinmez farktýr.
Ýlk aþk efsunlu kadeh, bir yýllanmýþ þaraptýr.
Yerde düþ, gökte gerçek; ölmeye hep ramaktýr.
Ay yüzün anlamýný yitirmezdi sadece.
Çoðalýrdýn bende sen, erirdim hece hece.
Unutmaya sebep çok, malumu vefasýzlýk.
Kaldý ki yari olsun.. yok haliyle de bence.
Sevdalanmak sevginin, ateþinde yanmaktýr.
Bir ezgi týnýsýnda, mucize aramaktýr.
Sevene en yüce haz, ahenginin saflýðý.
Billur arýlýðýyla pýrlanta durulmaktýr.
Ondurmaz derttir maþuk, aþýðýn öldürendir.
Bir vuslat hayalini, ona fazla görendir.
Aþkýn sýrrý erilmez, açýklanmaz sevmektir.
Bitebilmiþ umutla, ona hasret ölmektir.
Sevene kadim miras, umarsýzca ummaktýr.
Kalaný dert ve hicran, orda derman bulmaktýr
Belki bundan sevenin, sevdiðine kýymasý.
Sonrasý bildik masal, bir hayale dalmaktýr.
Kutlu Ayyüce’yim ben.. fersiz kara gecede.
Aþk hengâmýndan uzak, özde sevgiye perde.
Hancý viran, han izbe, giryan üsresi yerde.
O dem, bu dem halimiz; divaneyken hemderde.
Ahmet Kutlu Ayyüce
Göktürkmen
1982-2015