Aşk Kırıntılarından Doğar ve Çoğalırdı Sevgi

Kýsaca, iyiliðin özü"iyi" olmaktandý
ve bundan dolayý,
az-çok erdemli olmanýn iyiliði
en fazlasýyla; aþk denilen...

Sadece kendine rakip bir aþkýn
eþit ve fakat; birbirine
asla denk olamayan zýtlýklarýndan
üretip,
çoðaltmak çabasýydý yine sevgi.

Monografiydi, diyaloglarý olmayan.
Ki, karþýlýk bulmamýþ
zerre-i miskâl bir sevdayý.
Çok ama çook haliyle de sevgiyi,
zor bir ömre sýðdýracak kadar,
ölümlü halinle hayata yayabilmekti...
Sevgi buydu,
yaklaþýk böyle anlatýlabilirdi.
Þiir diliyle yazarsak:
Aþktan ilkeli olmak anlamýnda sapkýn
bir erdemlilik halindeliðin azmiydi.
Aþk, tutkuya takýntýlý bir tuhaflýk iken.
Sevgi, ona maðlup olmama yoluna kaçmaydý…
Akli ve aþka vefayla göreceli
erdemli olmasýyla süreceliydi.
Kavuþulamamýþlýk yalnýzlýklarýnýn
tek baþýnalýklar hüznüne dahil,
hastalýklý dönemler sýracalýlýðýydý…

Ne yapsak teorikti aþk...
Ve kurgusallýðý, aþka karþý
erdemli sevgi tümelinde
edilgen bir eylemlilikti...
Çaresiz, iç analiz masumu
bezgin bir sesle muhayyel.
Kendine tekrar söylemlerdeki
tahayyül eylemlere kurguydu...
Ve absürdlüðü karþýsýnda;
anlamsýz zamanlarýn "yok"a ayarlý
saat zembereði gibi,
vakti gelince istihfama çalardý.
Sokaklarý hep "mümkünü yok"a çýkardý.
Çalardý iþte öyle alaylý..
ömrünü.. duygularýný.
Emek verdiðin sevgini, inandýklarýný...
Ama yapacak çok þey de yoktu...
Aþktý en fazla..
o kadardý, hep zarardý...

Aþk yerleþik bilinendi ya hani?!…
Ama arandýðýnda ulaþýlamazdý..
belki bu nedenlerden,
aslýnda hep kendini arayan
bir göçer olabilirdi.
Aþktý ya hani kýsaca, ondandý.
Þýpsev(il)meyi bu denli abartmasý.
Çaresizliklerle idame ediliþleri de
yerine, baþkalar koyma bahtsýzý bir
sonralýklar izafesi kalýcýlýðýnda,
alacakara vefasýzlýklara uzardý.

Bölümlü, ayrýmcý, kendine haindi aþk..
ve bütüne tamamlardý, inadýna sevgi…
Aþkýn anlamlý sarkacýnda,
’nevi’ler ve ’tevi’ler arasý salýnýmlaydý…
Yani en azýndan þu çok kesindi,
aþk olmamasý ihtimalleri tümden denenmiþ..
sevgi olabilme þartlarý da
sonuna deðin zorlanmýþtý.
Öyle ki, çokta ýsrarcý olunuyordu…
Biliyordum diyeceðim,
kesinlikle pek ukâlaca bulacaksýn..
ve görüyorsun iþte..
sanýrým haklý çýkmýþ oluyorum.
Üzerinden artýk çok uzun..
sen yoksunluklarýyla dolu,
unutmaya yüz tutulmuþ zamanlar geçti..
Birden, eskimiþ bir tekrariliðin
karþýlaþýlmýþlýðý tesadüfünde;
ilk sözün, “unutun mu beni?” oldu.
Yok, unutmadým; ve almadým ahýný.
Aþk kazanan deðildi, sevgiydi iþte !
Dedim ya, sevgi tutkudan
ölçülü haliyle çapkýn..
aþktan da yolunu ayýrmak eylemiyle
aþýrý kararlý sapkýndý.
Evrimini tamamlamýþ, en insani hale teþne..
erdem anlamlý amaca bir payanda;
tükenmez.. serüvenci emin oluþlarýn
kararlý yürüyüþüydü, çok sevmek.
Çok gerçek, çok sadýk ve çok saygýlý olmanýn
bitirilemeyen umuduyla,
aptal sevilerin karþý devrimine dair
asil bir direniþti, say ki ilk aþk...

Ahmet Kutlu Ayyüce
15.02.2015
Fotoðraf: Ahmet Kutlu Ayyüce.



Sosyal Medyada Paylaşın: