Sen, goncalar donanmýþ bir gül fidaný, ceydâ, Ben, o güllere âþýk, mecnun bülbül-ü þeydâ... Teninin gül kokusu, göz ferim, can suyumdur, Firkat; ölüm fermâným, hasret; diyâr-ý beydâ...
Yaþamýn tüm hazzýný dudaklarýndan tatmak, Gözlerinin içinde gezmek, kaybolmak, bitmek... Yaþamak ümidimdir vuslatý hayâl etmek, Bülbül, ne yapsýn ömrü, gülsüz olursa ferdâ?
Ne mutlu, tanýmýþým, seni ey güzel kadýn, Dudaðýmdan düþmeyen hoþ bir terane adýn. Genzimi yaksa bile, hep damaðýmda tadýn, Öldürse vazgeçilmez, bu ne zâlim bir sevdâ...
Ünal Beþkese :::::::::::::::::::::::::::::::. ceydâ...........:uzun boylu, narin, güzel kadýn þeydâ...........:aþk çýlgýný beydâ...........:büyük çöl, yaþanmasý zor yer revnak..........:parlaklýk, göz alýcýlýk verdâ............:katmerli, en güzel kokulu gül ferdâ............:gelecek, âti, yarýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.