VE DAHA

Bir savaþ alanda büyüdüm,
Ben çocukken!..
Oyuncaklarým yoktu.
Arkadaþlarým hiç yoktu.
Çocukluðum bile dahi yoktu..

Ben çocukken,
Bir bomba atýldý evimize.
Kimse görünmedi ortalýkta.
Ne annemi sevebildim.
Ne babama sarýlabildim.
Ne de bombaya karþý çýkabildim.


Çünkü;ben daha oyuncaðý bile olmayan,
Savaþ alanýnda çocukluðunu kaybeden çocuktum!..


Her þeyim; bir adet kurþun!..
Ve bir adet silahtan ibaretti.
Annem bile uçup gitti kanatlarýyla.
Babam bile koþtu ahirete doðru..

Ya ben!...
Ben ne yapabildim!...
Savaþmayý bile dahi bilmiyorken,
Masum ellerime bir silah tokuþturdular.
Kabul etmeyip inkara kalkýþtým.
Dinlemediler.
Sevmediler.
Özgür býrakmadýlar beni.

Beni kurþunlar önünde serdiler topraða.
Yaþým daha kemale ermeden!..
Ruhum kaçtý bedenimden!..
Çünkü,bedenim yanlýþ ovalarda ve daðlarda duruyordu!..
Zavallý ruhum çocukluðu bile tadamadan gitti.
Ben bile çocukluðu yaþamadan öldürüldüm!...

Neden beni sevmiyorlar!..
Neden çocuklarý yahut çocukluðumuzu sevmiyorlar ?
Neden mazlum ezilen, zalim haykýran’dýr ?
Neden hep; Müslüman ve Kürtler ?

Þöyle ey dünya þöyle!?...
Ýçinde niye bu kadar zalim var?
Niye, onlarýn dünyasýnda insanlýk demode olmuþ?...

Ve daha nereye kadar böyle bu hayat!?...
Ve ben;
Bir savaþ alanda büyüdüm,
Ben çocukken!..
Oyuncaklarým yoktu.
Arkadaþlarým hiç yoktu.
Çocukluðum bile dahi yoktu..
Sosyal Medyada Paylaşın: