Günlerden altý mayýs sabahýydý.. Asi rüzgarlar esiyordu,suskunluk çökmüþtü, Ankara’ya, Gözler görmüyordu,kulaklar iþitmiyordu, Titriyordu yüreklerin sol yaný.. Dýþarýda çýkma yasaðý, ÜÇ can üç fidan üç yürek gidiyordu daraðacýna, Boyunlarýnda yaftalarý, yaðlý urganlarý, Ölümün soðukluðuna inat, gülerek varlýðýmýz, Türk halkýna armaðandýr diyerek, Devrimin þehitleriydi onlar.. Yüzlerce ezilen halklarýn umutlarýydý, Çocuklarýn eþit gelecekleriydi, Demokrasinin, gerçek yüzleriydi onlar.. Onlar devrimin þehitleriydi, yüreklerimizi yakan, Onlar bir umuttu, yarýnlarýmýza geleceðimize, Gözü yaþlý analarýmýza.. Sokaklarda yaþayan çocuklarýmýza, Dersim daðlarýmýza, hýrçýn fýratýmýza, Umut verenlerdi, Onlar ankara’da üç fidandý , Onlar yüreklerimizin sol yanýnda ölmeyen, Her gün yeniden hayat bulan, Güneþ gibi içimize doðan, Devrim þehitleriydi onlar,Unutulmayan, Unutulmayacak gerçeklerdi, Yüreklerde hep yaþayacak ve yaþatýlacak..
Hakan Ezel Bayram
Sosyal Medyada Paylaşın:
hakan ezell Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.