ARALIKSIZ YAĞMUR

Burada aralýksýz yaðmur yaðýyor.
Hem de günlerdir yaðýyor.
Kimsesiz kaldýrýmlarda,
Þemsiyesiz dolaþýyorum.

Aklýma sen gelince,
Ben de ilk otobüsle sana geliyorum.
Birden cama yaslanýyorum.
Parmaklarým uçuþuyor buðulu cama doðru.
Bir-iki çizgiden sonra,
O güzel yüzünü çiziyorum.
Sonra yüzünün yanýna bir gül çiziyorum.
O ipeksi yüzün,
Bir yaðmur damlasýyla,
Güllerin kuruyan yapraklarýna düþüyor.

Güller,bu uzun yolculuktan sonra;
Karanlýklarýný bozuyorlar.
Senin sayende yeniden yaþýyorlar.
Ama her yer karanlýk.
Kentin ýssýz köþeleri,
Hep sessiz ve az ýþýklý bir yer.

Her þeye tanýk olan tarih.
Takvimin bu ýzdýraplý günlere uzak gibi.
Takvimin yapraklarýna kazýnan anýlar bile.
Soðuyor bazen.Gitgide unutuluyor birden.

Ve birden yaðmur,hýncahýnç boþalýyor,
Bu kentin sessiz ve sedasýz sokaklarýna.
Ve otobüs son durak yaptý.
Bulutlar biraz daha da aðlamasýný ilerletirdi.
Ve sen belleðimden aþaðýya indin.
Ellerini tutup, yaðmurun altýnda koþmaya baþladýk.
Ve yaðmurun son damlasý yerine,
Seni seviyorum cümlesi aldý.

Sosyal Medyada Paylaşın: