Yeni Dünya..!
Ben sen derken,sen nerdeydin ki?
Bir dünya kuruluyor sandýn oysa..
Ben gitmek istediðin yolun acýsýný iliklerine kadar his edendim.
Kan, göz yaþý gördüm.
Çocuk çýðlýklarýný gördüm. Oturdum utanmadým evet evet utanmadým, onlar ile aðladým.
Farkýnda deðildim ama yeniden ayaða kalktýðýmda ellerini tutan ellerim de týrnaklarým kýrýlmýþtý ve kanýyordu.
Bir çocuk arkadan baðýrdý “abi týrnaklarýn kanýyor” dedi.
O zaman irkilerek baktým kan göz yaþlarýma karýþmýþtý.
Sustum yürüdün, senin yeni kurulacak dediðin dünyaya doðru.
Namert pusularýn çemberinden geçtim.
Anam aðlarken, ben filistin’de Ýsrail’in öldürdüðü kadýnlarý gördum,
Irakta ABD’nin “Demokrasi..!” yalaný altýnda Ebugarp hapis hanesinde yaðmalanan kadýný gördüm.
Bir düþ deðil gerçekti. ve ben o acýlarýn çemberinden yanarak geçtim.
Öldüm can, ölürken yeniden, yeniden dirildim.
Bir mayýs meydanlarýnda avazýnca marþ söyledim, Emekçiyim dedim.
Yürüdüm; yürürken sýrtýmdan vuranlarý gördüm.
Yüreðim kanýyordu, Hiroþima da ölenler için.
Sen dedin ya “Yeni bir dünya kuruluyor”.
Ben dur derken, hani asileþtiðin anlarda kýzýlca kýyameti kopardým.
Sana deðildi kýzgýnlýðým. Bin yýllardan beri mazlum milletleri katledenlere nalet okudum.
Sen beni tanýmadýn ki, vurunca öleceðimi zannettin.
Bak ölmedim, sadece bir kez daha yüreðim kanadý dünyanýn ve memleketimin haline.
Nerede dünyaya geldiðime hiç sýðýnmadým ve dünya biz insanlarýndýr.
Haþa ne esmere, ne beyaza, ne de ben gibi kömür karasý zenciye kimse zülüm etmesin, insanca yaþayalým dedim.
Ama sende beni anlamadýn mavi çocuk..
“Yeni bir dünya kuruluyor” dedin ve hayat rüzgarýnda savruldun iþte...
Þimdi sen gibi yitik yanýmla, yine sen demek, için gün doðumundan akþamýn kör karanlýðýna ve sabahýn seherine yürüyorum iþte....
Hadi sende kendine bir þans ver.
Pencereme konan kumru sesiyle buradayým de...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.