Kendimi dinliyorum.
Dilsiz çýðlýklarýn seherin de ve yanlýzlýðýn gölgesinde öylece can diyorum.
Sonrasýnda hüzün bulutlarýnýn sýrtýna yüklediðim duygularým ile viran olmuþ yedi tepeli þehrin sokaklarýnda asi yanýmla...
Diþlerimin arasýna sýkýþtýrdýðým yaðmalanmýþ yüreðimle nefes alýyorum iþte..
kendi kendime nedense buradayým diyorum.
Oysa bu þehirde her kes saðýr.
Yada benim sesimi duymuyor sen gibi.
Sonrasýnda nefes aldýkça içimdeki ateþin harlandýðýný hissediyorum.
Ve yaralarým kanýyor.
Içten içe bugünde ölmedim..
sahi niye?
Bu sabah, bu sabah yine ölmemiþim sanýrým.
ve yine kör vicdanýn demiyorum, talan edilmiþ duygularýn yalnýzlýk duraðýnda öylesine sen doluyum...
ve toprak titrer, gök aðlar, güneþ mahsum, ay ýþýðý sürgun ken sarar beni sensizlik.
dedimya yükselir dilsiz çýðlýklar yüreðimde..
þiir Kamil üci
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.