Bu fidaný biz diktik, Memleket topraðýna. Biz suladýk elimizle; Zahmetini biz çektik. Ýki büklüm ýþýðýnda, Kýp kýp yanan lâmbanýn, Biz kurduk düþünü, Büyük adam olmanýn; Damdan bozma okulda!
Ne kalem, ne kitap, ne defter... Silinip yazýlýrdý her sayfa! Kýþlarý kýrýk camdan karayel, Üfürse de aldýrmaz, gülerdik, Göz kýrpan hayaline vaktin; Çocuklar, öðretmen, kara tahta!
Bizim sevdamýzý dikkate almayan, Anlamaz nicedir bu tutkunun yangýný! Kimse oynatamaz tek çakýl taþýný, Öfkemize çatmadan!..
Bu vatan bizim yürek haritamýz... Biz bu yaylaya sadece ömrümüzü deðil, Mecnun’un Leyla’sýna yanmasý gibi, Deliresiye, Gönlümüzü verdik!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.