Seyyahlar

Seyyah

“-ulen huncucuk sahatý bile gavurdan alýyoz”
“-nolcag bu memleketin hali”
“-iþimiz yok Alamana uþaklýk ediyoz”
“-Atatürk paflikeler gurcaðdý hani?”

polis damadýnýn ziyaretinde
Hacýmehmetoðlu görmüþde
“-gurmuþ, gurmuþ” dedi “Nazilli’de
bi basma fabýrkasý var
ben deyen 30-40 dönüm sen de 50-60 dagar” te bobam te!
gözüyün alabildiðine i(n)san
elerdiðin yer pambýk balesi
gamyonnar výzýr výzýr; nere ðediyoru
o ðadak basmayý kim keycek þaþ gal gari

Hacýmehmetoðlu bir Nazilliyi bilirdi
Bedel Antebi,
Semerci Senirkent’i,
Ankara’lý Depeyurdun altýndan baþka bir yeri bilmezdi
ama adý niye Ankaralý
“-Allah bilir”di.

sonra sonra kepeneði sýrtýndan atýp gedenler Alamaný
Hacýoðlu Mehmet’le Ankara’yý
Týkýrdak Seydiþeer’i
Hasanüseyin Söke’yi
Avilden, Kenan’ýn sayasýnda Ýstanbul’u öðrendi
Hasanali’nin Hüseyin Mahmut beyle Konya’yý, Vakýflarý.
Necati, Þaban beyin sayesinde Ýzmir’i
bi atmýþbir oynamýþ,
ne zaman dört giþi bi(r) araya gelsin, dinle gari

bu aðalar ne zaman aðýzlarýný açsalar
arkalarýna do(ð)ru kaykýlýrlar
ellerini ya yelek cebindeki
köstekli sahata atarlar
ya da oralardan aldýklarý dakýma cýðara dakar tellendirirlerdi

ve çok möhüm bi hadiseyi anlatmaya baþlarlar
oradaký i(n)hsanlarýn söylediklerinden beyanatta bulunurlar,
olmadý mayýþýrlar
dirsekten destek alýp yun yastýklarda
“olmaycak iþin anasýný yatmak beller”di
mencilistekilerce ayýplansalar da
“el var” demez,
böyük-güçcük dinemezlerdi
þe(hi)r görmüþ bedevi

Sosyal Medyada Paylaşın: