Iraz’ým; Yürek sýzým, Sönmek bilmez; bendeki bu yangýn…
Iraz’ým; Varlýðýna hasret býrakan kadýn!
Hep böylemi geçecek yýllarým? Hep bir özlem, Hep bir hasret mi olacak? Sonbahara kucak açan yapraklar misali; Sararýp solacak mý hayatým?
Ah Iraz’ým; Ah içimi yakan kadýn!
Ne zaman dinecek gözyaþým? Ne zaman tebessüm olacak dudaklarýmda? Yüreðimde kuþ sesleri ne zaman duyulacak? Söylesene Iraz’ým; Bu bekleyiþ ne zaman son bulacak?..
Gözlerime dolan hayalin, Yaþ olup, akarken gözlerimden; Sözcükler mýsra olup; dökülürken kaðýda, Seni anlatan kelimeler, sýðmaz ki satýrlara.. Yazdýkça hasretim artar, Her sözcük susatýr beni sana.. Öyle bir yanýþ ki bendeki; Dinmekte bilmez, sönmekte…
Iraz’ým; Özümü kendine esir eden kadýn!
Yüreðime sýðmadýðýn gibi,satýrlara da sýðmazsýn.. Seni anlatmaya ne hacet; Bende seni anlatacak söz, Yeryüzünde seni anlatan mýsra yok! Öyle ki; Ne ben, ne de satýrlar; Hiç biri yetmez! Sana dair tek bir cümle kurmaya…
Iraz’ým; Hasretinde yandýðým kadýn!
Ne zaman yazýlacak, varlýðýma varlýðýn? - Gel artýk! Bu bekleyiþte son bulmadan hayatým…
Iraz’ým; Hasretini teþbih diye çektiren kadýn!
Vakit ne zaman vuslatý vuracak? Yetti canýma; yokluðunla kucaklaþmak...
Iraz’ým; Beni tarumar eden kadýn!
Gel artýk, gel de kavuþalým…
byHaktan Sosyal Medyada Paylaşın:
byHaktan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.