sevgi hep aynı tonda eserdi.

keþke yüreðimiz
hep sevgi ile yoðrulabilseydi.
acýyý içimizde taþýrken
öfkemizi kusmasaydýk
öfkemizi kusarken de
piþman olmasaydýk.

hep ayni çizgide
ve hep ayný kýyýda,
hep ayný ýlýklýðý hissedebilseydik diyorum ama
öfkelenirken dönüp dolaþtýðýmýz
ve geldiðimiz tek sýðýnak sevgiydi yine de.

çünkü sevgi dalgalanmayý
ve hoyratça esen bir öfkeyi kabul etmiyordu.
Ne olursa olsun yürekli bir baðlýlýk istiyordu
sevgi içimizin dinginliðiydi.
ayný minvalde yürüyen ayaklarýmýzdý.
koþarken hep ayný çýðlýðý atardýk çünkü biz
kalbimiz hep ayný ritimdeydi
aðzýmýzdan dökülen þarkýlar
söylediðimiz sözler,
istediðimiz þeyler hep aynýydý.

ayný paralelde beslenen sevgi yumaðýydýk
aramýzda güney ya da kuzey diye bir yön yoktu
yüzümüz nereye baksa
hep ayný yönü görüyordu
yüzümüz nereye baksa sevginin
ýpýlýk tonunu hissediyordu.
çünkü sevgi buydu
öfkeyi kabul etmiyordu.

þimdi ideal bir tanýmýn keþkelerini yaþarken
yüzümüzün bir yarýsý bahar,
diðer yarýsý kýþ.
kýþý yaþayýnca keþke bahar kalsak diyoruz
baharý yaþasak nedense kýþ oluyoruz.
oysa sevgi hep ayný durakta
sabýr ve sebatla dolu bir bekleyiþti.

3 aðustos.
Sosyal Medyada Paylaşın: