Kuraklýk cana yetti, ot bitmiyor bu elde.
Rüzgârý ben üflerim, bulutlarý sen azdýr.
Çýk yoluma, çisele; hafif esen her yelde,
Öyle yað ki üstüme, bana bir þiir yazdýr.
Ahmakýslatan gibi, sað gösterip sol vurma.
Varlýðýn belli olsun, sessiz sedasýz durma.
Dök etekte ne varsa, içinde bir þey kurma.
Kiri pasý sök götür, beni pak suda yüzdür.
Gürleyerek çak þimþek; vur yýldýrým, es tufan!
Nuh’un gemisi hazýr, dolsun tümüyle umman.
Güvertede çok yer var; gelsin hadi can, canan.
Öfken dinince beni, gökkuþaðýnda gezdir.
Ayak sesin gelince, sema karalar baðlar.
Ýç çekmesi bitince, boþalýr birden aðlar.
En güzeli sorsalar, bilir sadece daðlar.
Yolunu gözleyen çok, sen önce bana sezdir.
Ýlk damlanda topraktan, gelir vuslat kokusu,
Parkta el ele bir çift, yaþar sevda coþkusu.
O an etrafý sarar, aðaçlarýn türküsü.
Meþk topraðýn baðrýnda, her damlandan aþk sýzdýr.
Çýk ortaya ne olur, aldýðým nefes ayaz.
Yüreðimi kurutur, sensiz geçecek bir yaz.
Yolla ateþ topunu, duygular yansýn biraz.
Üþüyen ruhumuzu, gelinciklerle kýzdýr.
Þairin kulaðýna, segâh perdeden seslen.
Bestekâr kemanýndan, hüzzam makamda beslen.
Dinle þimdi þarkýyý, naðmeleriyle hislen.
Yað güzel yüreklere, yað ki kötüyü süzdür.
Seslendiren: TURGAY COÞKUN