Kör, topal sözcüklerdi
Kalemin yamacýna yaslanan
Ve
Ýçimde ki eþiðe uzanan aslandý yalnýzlýðým
Bazen kükreyen
Bazen de etimi, kemiðimi kemiren
Bir öfke fýrtýnasýnda yaralarým kabuklarýný söktüyse
Ýçime aðlamayý öðrettiysem
Acýlara gülmüþsem
Ha bir fazla ha bir eksik
Bedbahtlýðýmý þiirin kulaðýna fýsýldadýysam
Olur olmaz zamanda
Boþ verdim kimsesizliðimi
Ýçimde ki acýyý
Burukluðumu...
Hayata diye; baþlýk attýðým her mektup
Ya da þiir
Yarým asýrlýk ezgisiz bir aðýttý oysa
Yazdýðým sayýsýz adresiz mektubun kaçýncýsýydý unuttuðum
Göðüs kafesime tüneyen mutluluða bir umuttu pulum
Hep bana, kendime dönen...
Bu sana, kendime, hayata yazdýðým son þiir
Ya da ne bileyim son mektubum
Avuçlarýma doluþan kelimeler kanatýrken
Tutanaksýz acýlarým oldu
Yüreðim aðzýma oturdu
Zor, bela yutkundum...
Yüreðimin avlusuna doluþan hayallerim
Kuþ olup uçtu
Koþtum yalýn ayak peþinden
Ýçimin kanamasý topuklarýmdan sýzdý
Yine yaralara tuz basarak
Bir mektup
Ya da bir þiir daha býraktým baþ uçuma
Ýçimde ki kör kuyuya taþ ata ata
Derinden sustum
Anladým ki;
Kaç þiir ya da mektup yazarsam yazayým
Tanrýlar saðýr ve dilsiz
Ýþlerine gelmedi duymak beni
Týpký sen
Týpký siz gibi
Yazacak ne kaldý ki
Bu son mektubum...
ASMEROZ-62
---Gülþen Polat---
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.