Sen hiç yalnýz ve soðuk gecenin, Kollarýnda kaldýn mý? Nefes alýþýn canýný, acýtýp, yaktý mý? Yerli yersiz aðlamak için bahanen oldu mu? Oysa ben bunu hep yaptým, Elimde deðil, yüreðimin gözyaþlarý görünmese de, Her hýçkýrýkta damla/ damla sen düþtün avuçlarýma. Sessiz çýðlýklarýmda, volkanlar patladý, Ateþ toplarý düþtü yaralý ruhuma…
Senin hiç öksüz hayallerin oldu mu? Okþadýn mý ellerinle kimsesizliðini, Onlara þiirler yazýp, ayrýlýk ezgileri dinlettin mi? Ben, seni yazdým aðlayan dizelerime, Devrik cümleler kurdum, Müziði olmayan ezgiler çaldým, Aðýtlar yaktým yokluðuna…
Her sabahýn, alaca karanlýðýnda, Ýkimize aðlýyorum, Sen/siz her nefes alýþýmda, sýrtýmdan vuruluyorum, Sallandýrýyorum düþlerimi daraðacýnda, Korkusuzca ölüme gönderiyorum. Çaresizliðime kurþunlar yaðdýrýyorum, Yazdýðým her þiirim kan kusuyor…
Gittin de ne oldu? Baþýn göðe mi erdi, Mutluluk kapýnda kul, köle mi oldu? Ýmkansýzlýklar çelme olup takýlýyor ayaklarýna, Neden sana gelmem için bir ýþýk yakmýyorsun? Baðladýn sana gelen tüm yollarýmý, Biliyorum belki bu iþin oluru yok caným, Ama ben yine de senden vazgeçemiyorum…