BİR KAHVE YAPTIM KENDİME ADI İHANET OLAN GÜLDEN KIR
BİR KAHVE YAPTIM KENDİME ADI İHANET OLAN
Dem oldu, gün doðarken kurudu gözyaþlarým Dem oldu, gün batarken terledi dudaklarým Dem oldu çay hazýr derken yalnýzlýk þarkýlarým Çay kaþýðý derine vurdukça bardaðýmda! Nakaratta takýlan bozuk bir plak gibi Yedi bitirdi beynimi döndükçe bardaðýmda! Þeker gibi eridi o selde anýlarým…
Bir kahve yaptým kendime adý yorgunluk olan Ben balkonda seyir için soðutuyordum onu Ýçtiðimde aðzýma küfür gibi yapýþan Telvesinde buluyordum yaþattýðýn duyguyu…
Dem oldu, gece gece baykuþ gibi öttüm ben Rüzgar olup evine sere serpe estim ben Saçlarýmdan köprü yapýp pencerene yürürken Odandaki gölgeler kaydýrdý ayaðýmý Biri sendin biri kimse benden az toplucaydý!
Koþan bendim soluðundan hayatý tükürerek! Duran bendim soluðunda boðulan titreyerek! Gören bendim ýþýklarý gözlerini silerek... Yaþým kurudu o dem yaðmura rest çekerek Aðlayan kýsrak bendim dörtnala düz giderek…
Þimdi kainat otursa kucaðýmda bol yer var Yüreðimde baðrý yanýk yüreklerden çok köy var Beyaz çarþaf üzerinde suçlu saç tellerinden Baþýma ördüðünüz çifter çifter çoraplar…. Seni kendi vicdanýndan bile tekmeyle kovar!
Bakýr cezvem! ne söylesem nereden düne dönsem Bugünümü almýyor kafam o kadar sersem… Þimdi kapýmda saç baþ yolan aðlayan adam! Bir kahve yaptým kendime adý ihanet olan Denize döktüm onu Kýrk yýl orada yýkan!... Çünkü midem almýyor ne kadar da çok sevsem…!
Sosyal Medyada Paylaşın:
GÜLDEN KIR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.