Bir "HİSTERİ NÖBETİ"nden Arda Kalan

Bir nöbetin ardýndan ruha düþtü hezeyan
Ya sus bitir herþeyi
Ya da duyun sesimi
Ýstersen unut gitsin; ama ne olur dayan
Çünkü sende bulmuþken
Gönül aþkýn meyini
Senin sustuðun vakit keserler nefesimi...

Methal...
Ne varlýða ispattýr beþerin var olmasý
Ne yokluða delildir ölülerin yokluðu...

Sükut...
Ýçten içe aðlayýp hû çekince melekler
Göklerden saðnak saðnak rahmet yaðar gözüme
Ben zaten Hay’dan geldim sükunet beni bekler
Vuslata ramak kala hasret sýðar özüme...

Aþk...
Leyla kimdi Mecnun kim Kerem kim için yandý?
Söyle kimdi Yûsuf’un kuyusunun sahibi?
Herkes O’nu ararken gönül kime inandý?
Aþk Resul’e aþýkken yetim bir çocuk gibi...

Tevekkül...
Hallac’ýn edasýyla zikrederken Rahman’a
’Enel Hak’ diyarýnda aþkýmý yaþarým ben
Pir Sultan nidasýyla þükrederken Rahman’a
Dostlar bana gül atar, çaðlarý aþarým ben

Tahassür...
Oysa biz susuzluðu yaþarken Kerbelada
Hüseyin’in sabrýyla sýnanan öksüzlerdik
Oysa biz aðlýyorken okunan her selada
Gözyaþý döktük diye kýnanan öksüzlerdik

Nihayet...
Garip bir veda mýdýr yanýmýza kâr kalan
Yoksa hazin sonlarýn gölgesi mi yalnýzlýk?
Sahi en baþtan beri yokluk muydu var olan?
Varlýk yoksa, yokluðun ülkesi mi yalnýzlýk?

Sosyal Medyada Paylaşın: