ÜMMET'in ZAFERİ ÇANAKKALE

Uzaktan bir ses geldi ardýndan bütün ordu
’Çanakkale geçilmez’ diye haykýrýyordu.

Kimi otuz yaþýnda kimi daha onyedi.
Filistinli Mehmedim ’Allah-u Ekber’ dedi.

Karartmýþtý gözünü Kerküklü Ahmed dayým,
Azerbaycanlý Rüstem dedi ben de burdayým.

Þamlý Yusuf ezaný okuyunca derinden,
Arþ-ý alâ titredi oynadý yer yerinden

Ebubekir ordaydý, Ali, Osman burdaydý.
Adaletin kýlýcý Ömer o taburdaydý.

Bir tekbir sâdasýyla baþlamýþtý bu destan.
Böyle savaþ göremez dünya kurulsa baþtan.

’Çanakkale’ Veysel’in mýzrabýydý, sazýydý.
’Çanakkale’ bayraðýn vatanýna nazýydý.

Kimisi Malatyalý kimi Muþ kimi Bolu
Çanakkale cenginde birleþti Anadolu.

Kimisi niþanlýydý kimisi yeni evli.
Onlar kâsr-ý cennetin bahçesinde görevli...

Düþman gülle atarken Mehmedim süngü çekti
Gelibolu yurduna Resul’üm gelecekti.

Heycanlýydý askerler, heycanlýydý komutan.
Ümmetin duasýyla kurtuluyordu vatan.

Her biri bir Kanuni her biri bir Fatihti
Mehmedimin her aný dakikasý tarihti.

’Çanakkale’ Yusuf’un zindandaki köþküydü.
’Çanakkale’ Resul’ün Hatice’ye aþkýydý.

Korkusuzluk korkmuþtu Mehmedimin gözünden
Kýnalý Hasanlarým dönmemiþti sözünden

Seddülbahir yurduna Melekler iniyordu
Ehl-i Salib ordusu korkudan siniyordu

Anadan ayrý kaldý, yardan ayrý kaldýlar
Onlar mükafatýný Hak katýnda aldýlar

Hepsi geçmiþti çoktan anadan, yardan, serden
Mehmetçik son destaný haykýrmýþtý ezberden

’Çanakkale’ ümmetin aldýðý son nefesi
’Çanakkale’ Devlet-i Aliyye’nin son sesi

Haykýrýyordu iþte Resulüm’ün neferi,
Kutlanýyordu yurtta Çanakkale zaferi

Göklerden bir ses geldi ardýndan bütün ordu
Çanakkale geçilmez geçilemez diyordu...

Sosyal Medyada Paylaşın: