Sefillik...

Kulaðýmda inceden müzik sesi
Aklým baþýmdan bir haber
Ne gökyüzüne kýzarým, ne topraða
Ayyaþ bedenim de çýrpýnýrken heceler
Sessiz bir duman tüter semaya doðru
Iþýktan kurtulup karanlýklara boðulurken
Narince süzülür sevgisiz kalmýþ tüm zerrecikler..

Gün gelir ya adýmýz yazýlýr duvarlara
Öksüz bir kul diye tanýnýr benliðim
Kendinden emin, sakin ve korkusuz
Yazýlanlar hep geçmiþte kalýr derler ya
Üstüne örtülen onca toprak süs sadece
Zümrütten, yakuttan deðerli deðil tabi
Üstün görünenden alçak gönüllü belki de...

Dert sanýr insan kýymýk batsa ele
Azda çok bulunsa gururun þehvetine
Yan kalp yan kalmayýz bu gidiþle
Ansýzýn yatýþ yazýlýr biz gibisine
Ne çareydi ki zaten uslanmaz kadere...

Yýrttým sayfalarý kalmaz geriye eseri
Ümidin kalmadýðý kör nokta bize tekti
Rivayet belli ya üstelemek yakýþmaz belki
En iyisi mezar bize o da manzaranýn dibi
Korkup aðlarsa gökyüzü izlerim sefil baþkenti...
Sosyal Medyada Paylaşın: