Yanaðýnda öpücüðümün izi kalmýþ.. Caným kazýnýyor baktýkça.. Aðýrbaþlý bir çileye boyun büküyorum… Eskisi gibi deðilim artýk.. Biraz buruk, biraz küs, biraz sitemkar.. Dudaklarýmý ýsýrýyorum, artýk adýn geçince.. Geriye dönüp sýðýnacaðým bir kendim kaldým.. Ýyi kalpli günahlarý aydýnlatan, gece lambasý gibi.. Kendi yangýnýmda ýþýldýyorum.. Öyle eksik, öyle hazin, öyle pamparça… Biliyorum eski bir kadýným ben… Yýllardýr içinde yaþayacaðý yüreði, bekleyen…
Gözlerinde gözlerimin yeþili kalmýþ.. Ben diye ne varsa gözlerinde… Tut ki hepsi benim yokluðum.. Yalýnlaþtým bende kimsesizlikte… Fotoðraflarýma kýzgýn güneþler vuruyor.. Yýpranmýþ ve yorgun bakan suretimle, Ne kadar umarsýzlýðý oynasamda.. Düþlerimde yokladýðým yalnýzlýklar, Acýyýp çarpýyor, parmaklarýma… Ve avuç içlerimde isi kalmýþ.. Bir sensizlik bulaþýyor umutlarýma…
30/06/2105
Sosyal Medyada Paylaşın:
degaje8 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.