Pınar Berraklığındaydı Hayat.

Hep deðiþik adýmlardaydýk
Ýzsiz topraklarda…
Kuþ cývýltýlarý kulaklarýmýza doluþur,
Itýr kokusuna koþuþtururduk,
Düþsel gölgelerden…
Pýnar berraklýðýndaydý hayat.

Güne sarýlan yeþili hiç ardýmýza almadýk.
Çam pürlerinden, gazellerden hiç ayrýlmadýk.
Sincap dallarýný bize býraktý,
Yemiþini koparttýk yosunlu kayaya yaslý yemiþenin…
Pýnar berraklýðýndaydý hayat.

Güneþ yaðmurlarý loþ gölgelere akardý.
Menekþelerde, orkidelerde toplardýk masallarý.
Gün karþý bele vurduðunda,
Köpüklü derelerin çaðýltýlarý içimizden geçer...
Küçük göllere alabalýklarýn býraktýðý renkleri,
Köklerinden çeken çiçekleri seyrederdik.
Pýnar berraklýðýndaydý hayat.

Karý çaðýrýrdýk zemheride,
Tavþan izleri alaca bulaca beyazý giyinirdi,
Kardeleni selamlardý gurubun renklerin de gezinirken,
Bizde oradaydýk üþümüþ ellerimiz ceplerimizde…
Saati, günü, ayý, mevsimi, hatta yýlý bile hiç düþünmezdik,
Güz gelir yapraklar yok oluþ rengine bürünür…
Gün döner, yeniden yeþiline koþtururdu aðaçlar,
Daðlar çiçeklerine kavuþurdu, yeniden yakalanýrdý bahar…
Ah!
Dünde neler vardý…
Pýnar berraklýðýndaydý hayat.

Akrebi, yelkovaný kadranýndan söktük,
Neler kopartmadýk ki kendimizden,
Ne oldu bize yar….
Biz bizde yok olduk,
Þimdi orda bir þehir,
Rengi renksizliðe bulaþmýþ,
Beton bloklar var…


hOça 2013
Sosyal Medyada Paylaşın: