SEN VE BEN

Bir gece vaktiydi;Zifiri karanlýðýn hüküm
ettiði bir zaman!.. Bir zaman arayýþýydý
içinde kaybolan iki çift..
Ýki çiftti birbirini çok seven iki güzel
insan!:.
Ýki güzel insan idi.. Birbirlerini mutlu
etmek için..
Lakin mutluluk onlara yasaktý..
Bütün uðraþmalardan sonra
ulaþamýyorlardý mutluluða..
Ve bir gün bir felaket geldi bu iki çifttin
baþýna..
Hiç bilinmemiþ bir felaket:Sanki özel olarak
tasarlanmýþtý..
Ve nasýl dahi kurtulacaklarýný bilemeyen
bu iki çift;
Mutlu olmanýn peþindeydiler!..
Ama o felaketin içinde nasýl mutlu
olacaklarýný bilmiyorlardý!. Tam da
çaresizliðe düþerken;
Tatlý bir uykunun serüvenli bir rüyasýna
daldýlar..
Bir uðraþ bir uðraþ diye tepelendiler..
Ve birden bire bir yol göstericisi çýktý
karþýlarýna.
Onlara diyordu ki:Tek çareniz ikinizin
birlikte bir þiir yazmanýzdýr. Ama ne hacet..
Çünkü;biri biliyordu deðeri bilemiyordu..
Erkek yazabiliyordu ama kadýn
yazamýyordu..
Ve tekrardan çaresizliðe düþtüler.
Gerçekten ne yapacaklarýný
bilemiyorlardý..
Ama tam o esnada yol gösterici çýktý
karþýlarýna.
Onlara bu sefer þöyle dedi:Siz ki,en güzel
çiftsiniz..
Mutluluk için baþaramayacaðýnýz þey yok..
Ve erkeðin aklýna aniden kelimeler geldi.
Kelimeleri bir araya getirmek için aniden
nefesini kesti.
Ama kadýn kör-saðýr-dilsiz idi..
Erkeðin ne yapacaðý zor bir iþ idi..
Ama erkek yýlmadý..
Aldý sað eline yüreðini kalem niyetine.
Aldý sol eline kadýnýn yüreðini kaðýt
niyetine..
Aldý yanýna hem kendinin hem kadýnýn
gözyaþlarýný mürekkep niyetine.. Yazmaya
baþladý o mutluluk aracý þiiri..
O þiirin ilk mýsralarý þöyle baþlýyordu:
-"Gecenin koynunda, garip kalsam da,
Ne senden geçerim, ne de sevginden.
Çaresiz kalýpta, hicran sarsa da,
Ne senden geçerim, ne de sevginden.
Bu gönül sayfama, yazdým ismini,
Güzel yüreðine, sundum sevgimi,
Unutamam asla, ’ Caným ’ demeni,
Ne senden geçerim, ne de sevginden.
Unutma bir tanem, sen ben de cansýn,
Uðruna yandýðým, sevdiðim yarsýn,
Yüreðim sensizliðe, nasýl dayansýn,
Ne senden geçerim, ne de sevginden.
Her zaman gönlüne, sevgiler yaðsýn,
Bana hayat veren, tatlý baharsýn,
Unutursan bir gün, kader utansýn,
Ne senden geçerim, ne de sevginden."
-Diye kadýnýn yüreðine yazýlmýþtý bu þiir..
Kadýn duyamýyordu bu kelimeleri.
Kadýn söyleyemiyordu bu güzel kelimeleri..
Kadýn göremiyordu bu çok güzel
kelimeleri..
Ama ve ama kadýn hissedebiliyordu bu
þiiri..
Ve sonra yol gösterici çýktý..
Hani ben size demiþtim ki;
Ýkiniz beraber bir þiir yazacaktýnýz ama
yok..
Ve oradan erkek seslendi:
-Eðer yanýmdaki kadýn olmasaydý.
Ben bu þiiri tek baþýma yazamazdým.
O bana aþký tattýrdý.
Ben de o aþký þiirlere aktardým.
Ama yol gösterici sinirlendi birden bire...
Erkeði asasýyla öldürmeye baþladý..
Kadýn bir þey yapamýyordu ama
Erkeðin çýðlýklarý kadýnýn yüreðine kadar
iþitmiþti.
Ve kadýn erkeðin elini tutarak,
Ben ve sen yani biz aslýnda þimdi mutlu
oluyoruz.
Ýkimiz bir arada iken ölüyoruz ve bu ne
güzel bir þey..
Ve erkek ve kadýn son nefeslerini öpüþerek
verdiler..
Rüya bitti.. Uykularý bitti..
Ve de bir daha hiç kalkamayarak son nefesleri bitti..
Her þey onlar için bitti ama mutlu oldular..
Sosyal Medyada Paylaşın: