ACILARIN BESTESI

ACILARIN BESTESI

Kimi insan,çileli gelirmiþ, þu yalan dünyaya,
Kimiyse,bel baðlamýþ,yanlýzlýða,hülyaya.
Kiminin düþmezmiþ ardýndan, feleðin sillesi.
Iniltiler,hýçkýrýklar olurmuþ,acýlarýn bestesi.

Kimi hep kalleþ görmüþ,dünyasýnda,düþünde.
Baykuþlar yuva yapmýþ, yuvasýnýn üstünde.
Kimi, teselliyi aramýþ, kadehlerde,þiþelerde.
Kimi,sessizce aðlamýþ, o ýssýz köþelerde,


Hep mutsuzluk, hep acýyla dolu hatýralar,
Ve hep gözyaþýyla yýkanmýþ,solmuþ sayfalar.
Baharýnda yeþeremeden kuruyan yapraklar,
Kadersizler,talihsizler,o garip, zavallý insanlar.


Biri varki; sokaklarý mesken tutmuþ kendine,
Ne ev var, nede bark,.üstü baþý pecmurde.
Onlar,ki:bir lokma ekmeðe hasret kalanlar...
Ölümü kurtuluþ gören, o zavallý garip insanlar


Diðeri; o puslu meyhanede, susuz,hemde aç,
El açmýs bekliyor,iki büklüm,çaresiz muhtaç,
Sinmiþ,yer etmiþ sanki kendine, ýssýz bir köþeyi.
Titreyen elleriyle bekliyor garip,o bir yudum içkiyi..!


Mahmut Mücahit Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın: