tüketti beni çok yordu bu insafsýz hayat ne kalbimde bir küçük umut ne de dizlerimde takat..
gel artýk gel.. n´olur gel de kendine býrak beni bir baþýma kendi halime..
sen.. dolu dizgin
kaný kaynayan taylar gibi durma koþ... seni bekleyen güzel yarýnlara bakma sakýn hiç ardýna
koþ oralara.. belki bizim umutlarýmýzý da görürsün geçtiðin tepelerin yamaçlarýnda
belki de.. hiç göremediklerimizi..!
sen koþ evlat.. ardýna hiç bakmadan kara bulutlardan, çakallardan,çiyanlardan hiç korkmadan
koþ sen.. seni bekleyen aydýnlýklara
evlat.. birgün sende geçeceksin o renga reng gök kuþaðýnýn altýndan Ve.. umutlarýn yeþerecek o tepelerin ardýnda güneþ sana da gülümsüyecek
boy boy renk renk sevdalar çiçek açacak sevgi bahçelerinde
sen koþ git oralara korkmadan ardýna hiç bakmadan ümitsizliðin girdabýna kapýlmadan sen koþ git evlat koþ git her þey için daha fazla gec olmadan. n´olur koþ evlat koþ,koþ,koþ,koooooþþ..!
Mahmut Mücahit Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mahmut Mücahit Özdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.