Ey benim, Tatlý belam...! Sen hiç düþündünmü, Þu dünyada, En çok ne ürkütür beni,
Sahi.. Sen nereden bileceksin ki, Hasreti,özlemi, Sen hiç ayrýlýk çekmedin ki.
Ben... Her an yanýnda, Aldýðýn nefes kadar, Yakýndým sana.
Sense.. 0kyanuslar kadar uzak..!
Dur.. Ben söyleyeyim.
Gitmek... Gitmek ürkütür beni. Dayanamam,ben sensiz gitmelere, En korkutuðum þeyse, O son demlerimde, Ýçinden þakadýr deyip Ben gelemiyorum demen. Ya o an, Ben gerçekten, Son nefesimdeysem..!
Kim bakacak gözlerimin içine? Senin baktýðýn gibi..! Kim ýsýtacak,buz tutan ellerimi:? Senin ýsýttýðýn gibi..!
Neden korkuyorum ölmekten, Anladýnmý þimdi..? Sana veda edememekten.. Giderken... Sana son birkez sarýlýp, Senin kokunu içime çekememekten..! .
Ama þimdi... Eðer sen istersen, Usulca, kapatýrým gözlerimi. Yeterki sen yine,yüreðinle öp beni..!
Mahmut Mücahit Özdemir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mahmut Mücahit Özdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.