bir intihar mektubu

I--

Hüzün akýtýr cürmünü
Yaðmur deðil sanki dersin
bir felaket mektubu gibi
Toplanýr tüccarlarýn heybesine
ve oradan buz gibi havadisler
Dökülür hayat ýrmaðýndan
ruhuma doðru.


Kontrataðý oynayan panik havasý ruhum sanki dersin
Bir þehrin açýk ceza evinde
Bocalamayý oynarken kaldýrýmlar da
bir mahkumun sýra dýþý heyecanýyla
ve her an yakalanma korkusuyla
ve nereden darbe geleceðini bilmeyen
þaþkýn bir adamýn hikayesini oynuyorum.



Bu hikayenin içinde ne ararsan var
Yaþamanýn dýþýnda.
Ki Yaþamak o kadar aðýr ki
Ölümün soðuk düþüncesi
bazen nefes aldýrýr bana..


II
Yýllar önce bir adam tanýmýþtým.
Gözü pek bir o kadar da tok
Delikanlýnýn hasýydý anlayacaðýnýz.
Günlerden bilmiyorum hangi yapraktý
Ama sonbahardý, çünkü yapraklar dökülüyordu
Bir çýnar aðacýnýn altýna.
Ýçip içip dertleþiyorduk
Ve Sonra mevzu
Seksenlerin o soðuk kýþý derken, nedense
Avurtlarýnýn vadisinden ince bir yol gibi akan sular
Oval çenesinden aþaðýya sessizce iniyordu.



Bir an þok geçiren bir adamýn edasýyla
Kafan kýyak oldu da ondan mý döküldün
Yoksa hiç anýmsamak istemediðin bir aný mý
Düþürdü bu yorgunluðu içine.
Beþ dakika derken on dakika oldu
Sessizlik sanki gökyüzünü boðuyordu
Ben de boðuluyordum çünkü
Bir an önce söyleyip bende
o da nefeslenseydik dediydim.


ve tam öyle derken
ansýzýn döküldü sözcükler
kurak dudaklarýnýn arasýndan.
’Abi hiç sorma dedi
Darbeydi,elimizde hüviyetimiz yoktu
Neden yakalanmýþtýk
Ve neden götürülmüþtük bilmiyorum ama
kendimizi dile getirene kadar da
Dört duvarýn saçmalýðýný boylamýþtýk çoktan
Artýk sesimizi iþiten ve bizi duyan da yoktu
Her gece kabus düþlerini andýran
Ýþkenceler gýrlaydý.



Kasaplarýn ve cellatlarýn
Adam doðrar gibi bizi biçtiklerini
Ama öldürmeden yaþatarak
Bunu her yaptýklarýnda
Ölümü ne çok istemiþtim
ölümü ne çok istemiþtim.
Hani ölüm sýrasý olsaydý
Tebessüm ederek baþý çekecektim
Ama ölüm yoktu
Ölümden beter bir yaþamak vardý.



Þimdi bu mevzudan sonra
Yaþamanýn ölümden daha zor olduðunu
Çok daha iyi anlýyorum.
Bu yüzden
Ölümün soðuk düþüncesi
Nefes aldýrýr bana derken
bir mezarýn sonsuz özgürlüðünü
o kadar çok özlüyorum ki
her dakika yaþamak
fýrtýna da savrulmak gibi
sekiz þiddetindeki bir depremin içinde
un ufak olup
nefes almaya benziyor sevgili dostlarým.


þimdi nereye dökülsem bilmiyorum,
hangi mektubun hangi cümlesini okusam
hangi endiþe duraðýnda dursam
nerede kime selam versem
ne yapsam bilmiyorum.
bildiðim tek þey
heybenin içinde
çýkmaz bir sapakta buruþmuþ
bir sözcüðün mahþeri sessizliði
alsam okusam diyorum þu ’intiharý’
tek umudum belkide tek çarem diyorum.

23 haziran
Sosyal Medyada Paylaşın: