Erguvan rengi olurdu mayýslar bizde, Elma baharlarýna pembeler düþerdi Ve bir kývýlcým damarlarýma, dördüncü cemre gibi Kaynatýrdý kanýmý, Isýnýrdý içimde sevmek arzusu, Ýlkbahar hârelenirdi gözlerinde sevgilinin, Kýrlangýçlar yüreðimde yuva kurardý.
Nisan yaðmurlarýnýn yâdigârý Papatyalara sorardýk sevdâmýzýn kaderini; ’Sevmiyor’ derse, inanmazdýk, Sevmek ve sevilmek, kendi yüreðimizdeydi, bilirdik, Ve biz, sevmeye doymazdýk.
Þimdi yine pembeleþti elma baharlarý, Fakat, kýyamam artýk beyaz, masum yüzlerine papatyalarýn, Yolamam yapraklarýný boþuna, Fallar, ne derlerse desinler varsýn; Boþ yere dellenme ey gönül, Sen, artýk ihtiyarsýn...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.