yaþamýn kýyýsýnda boynu bükük bir çiðdemin külleri maviye karýþýrken henüz çiçeðe deymemiþ tomurcuklar düþüyordu arzýn koynuna... hayatýn kömür kokulu zeytin gözlerinden ... ve pas tutmuþtu güneþ simsiyah günahlar yükseliyordu...bembeyaz karlar ülkesinden
iki serçenin düðününe davetliydim... gidemedim...! acý üstüne acý sýzdý içimdeki yel deðirmenlerinden sanki düþüverecekti uyuklayan ay... kalbi kýrýk bir maziye kabuk baðlamýþ hüzün iskelesinden ... oysa ben...! uykusunda gezinen karanlýðý öptükçe zenci yüzümün terkisinde... apak yüreðime saplý güller açacak ve düþ kýrýntýlarýný toplayan güvercinler uçacak sanýrdým...gözlerimin güvertesinden
meðer...kara ölümün gölgesine basmýþým -ki hiç yorulmamýþtý ölüm öldürmekten- yeni tuzaklar kuruyordu ecel -ki çukursu bir uçurumun göçük sesidir o- dumaný tüten günce küllerinden
“ölüm için biriktirdiðim ömür” uçup giderken avucumda sarý yeleli atlar koþuyor boncuk boncuk ter damlýyordu baretimden kýrmýzý içiyordu martýlar… sahili dövmekten sýkýlmýþ...yetim bir dalganýn oraya buraya savurduðu madenci gömleðinden
isyan mevsimiydi mevsimlerden saçlarý daðýnýk bulutlar kayýyordu irem bahçelerinden cennet gülünün cehenneme... cehennem ateþinin cennete yakýþmadýðýn bilsem de acemisiydim ölümün...karaelmasla açtýðým dehlizlerde boðulurken .... her seferinde kendini bir eksiltmek için eceline kazma vuran... madenci fenerleri bir bir sönse de -karanlýklarda aydýnlýk arayan- ekmeði ateþten bir madenciydim ben söyleyin bana!... yedi kat yeraltýnda bedeninde açýlan maðara...kömür tozuyla doluyken hangi karanlýk korkar ki güneþten ... .. /ey grizu kokulu cüce hayat...! zamandýn sen ölümden çaldýðým...ben artýk düþleri baðbozumu...hüzzam gülüþleri yitik yorgun düþmüþ bir albatrosum...tütün sarýsý bir aðýtta dudaklarý kenetli...gözlerinin nuru bitik donmuþ bir toz bulutuyum... buzul mavisi bir sarkýtta/ . //biliyorum...! elbet helâllik heybesi bir gün dolar ve bütün ömür/-kömür- trenleri ölüme gider öyleyse çekiyorum denizinden dalgalarýmý dudaklarýnda unuttuðum sabýkalý 3 Martý geri ver//
3 Mart 1993
*tahsin özmen,bez bebekler de üþür,çatým ajans&baský yay,ank,2006 Sosyal Medyada Paylaşın:
tahsinözmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.