Anne sesi, aile neþesi, baba güvencesiyle Elimde bir odun okulun yolunu tutarken kara önlüðümle Beyaz yakam kadar güzeldi düþlerim Gülüþlerim ise bir bülbül neþesiyle
Odun ateþinde piþirirdik sevgimizi Teneke sobalar üzerinde tüterdi duygular Naylon çarýklar içinde hissetmezdik Ayaðýmýzýn aðrýyan yanlarýný Akþam ezanýna kadar kovalarken birbirimizi
Satýlmazdý bakkalýmýzda ne sebze ne de ekmek Acýktýðýmýzda komþunun bahçesinden aþýrýrdýk Hýrsýzlýk deðildi karnýmýzý doyurmak Tandýr baþlarýna gittiðimizde Aç mýsýn, diye sorulmadan Sýcacýk ekmeklere salçalar sürülürdü Ve üstüne baþýmýz okþanýr, sevgiyle uðurlanýrdýk oyunlara
Alýnlarýndan ak ter akardý çocukluðumdaki insanlarýmýn Uðramazdý akýllarýna kötülük hiç Hatta televizyon da yoktu o vakit evlerimizde Tüm hayallerimiz masal anasýnýn anlattýðý kadardý Kötüler de bir tek o masallarda vardý
Irmakta yýkanýrdý esvaplarýmýz sobanýn külüyle Çoðu zaman gaz lambasýnýn ýþýðýnda öðrenirdik hayatý Tezek kokardý köyümüz, tanýrdýk bir de tütün kolonyasýný Tüm insanlar gibi hayvanlar da dosttu o vakit birbirlerine Bir peri masalý deðildi, çocukluðumdu bu anlattýðým
Öküz sabandan kaçmazdý, komþu komþudan Kapýlarýmýzda kilit bile yoktu, sürgülerdik ardýndan Randevu verilmezdi, çat kapýydý dostluklar Kavgalar etsek de çocuk yüreðimizle kin tutmadan
Okul sonrasý hayvanlarý otlatmaya götürürdük Hiç utanmazdýk çoban olmaktan, zeytin toplamaktan, tütün saplayýp pamuða gitmekten Ve kibir hiç uðramamýþtý bize çocukluðumuzdan
Bayramlar, bayram sevinciyle karþýlanýrdý ve büyükler kocaman Elleri öpülecek insanlardý anlýyorum sonradan Yalancýktan deðil herkes sevgiyle kucaklaþýrdý Aþýnmazdý dudaðýmýz öperken o ellerden
Paranýn alacaðý hiçbir þey yoktu köyümüzde Söz senetti ve en büyük günahtý yalancýlýk Hiç kimse unutmazdý verdiði sözü “Söz namustur.” denirdi budur insanýn özü
Eþek en büyük dostumuzdu Hem çekerdi yükümüzü hem bölüþürdük ekmeðimizi Gülümserdi tüm hayvanlar gibi sevgiyle Tembellik nedir bilmezdi onlar da bizim gibi
Tellal çýðýrýrdý köydeki her eðlenceyi Davet beklemezdi kimse davulun sesinden gayrý Nesi varsa takardý yoksa hiçbir þeyi Sýkýca sarýlýrdý kendi düðünüymüþ gibi
Kara önlükler içinde ak çocuklar yetiþtirirdi öðretmenlerimiz Silgilerimiz iple boyunlarýmýza baðlýydý Biz de öyle öðretmenlerimize Marþlar okurduk sokaklarda yürürken Aðlamak nedir bilmezdik sevgiyle büyürken
Sýnýrlarý yoktu düþlerimizin Korku nedir bilmezdik rüyalarýmýzda bile Ve gülerek uyanýrdýk daima uykularýmýzdan Ne büyük insanlarmýþýz biz çocukken
18.06.2015-Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdulkadir Güngör Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.