HÜZÜNLÜ BİR COŞKU BENİMKİ...

Belirsizliðin istikameti idi yol aldýðým,
Verdiðim kaçýncý mola
Hatta
Hangi duraktý kim bilir
Terk ettiðim dünlerim
Ve terk edildiðim.
Uðradýðým kaçýncý ihanet
Týka basa dolu heybem;
Nadiren dökülen serpintiler
Kýrýlan umudumdan tek elde kalan
Kaçýncý ara cümle ise
Ýçinde saklý o gizli özne.
Hicap ettiðim zaman zaman
O kýrýlgan, ürkek yaným
En önde saf tutan.

Yarýnlar hepten hibeli kadere
Anýlar her daim namzet içimdeki hasrete
Neye meylettimse olmadý asla,
Önem arz eden
Hep kýrýk bir parça idi arda kalan.
Bozdum yeminimi bin kere
Oysa söz vermiþtim kendime,
Nedenleri saklý olsa da bende
Yine de her seferinde ne çok ceza
Kesilen payýma.

Yeniden soluklandýðým kaçýncý meclis kim bilir
Çýkarken onca fezleke ardý ardýna
Nazarýnda ne çok insan
Ve pek çok sanrý gerçekle iþtigal ettiðine kani
Olamasam da safça inandýðým.

Büyümekse düþen payýma,
O somurtuk mizacým
Ne kibirli ne sýradan ama bil ki;
Baþýmýn okþanmadýðý her an.
Neyse, demek asla düþmedi payýma
Üzünçler karýþýk beyhude neþemle.
Yine sürçtü dilim,
Sanýr mýsýn ki bihaberim;
O sefil aþk meleði kadar kalender olsam keþke
Görmezden geldiðin kim bilir kaç milyon cümle.
Senaristi yýlgý bu hikâyenin,
Demesem de
Hüzünlü bir coþku benimki
Savruk bir gönlün yükseldiði o son çýta:
Tepinip dururken ruhun asma katýnda
Düþmek ne kolay oysa
Düþüp yeniden doðrulmak yürüdüðüm o yolda;
Tekil bir aþk nihayetinde
Bihaber iken kör talihim.
Nezdinde kesilen ceza mý sanki
Nihayeti bu hikâyenin…
Daha baþlamamamýþken
Nasýl geldik ki sona…

Sosyal Medyada Paylaşın: