Sonra...
ben böyle yazmaya baþladým mý oturup bir ömrün kýyýsýnda
bilmek lazým okuyamadýklarým ve duyamadýklarýmdýr canýmý yakan!
ve daðýlmak lazým bir efkar gibi
bir kadeh beyaz þarabýn kýrmýzý tortusunda...
siyaha bulanmýþ bir metnin içinden
mavi mürekkep lekelerini ayýklamak zor deðil
ve zor deðil
yoldaþ ihanetinden düþ’erken kollarýn iki yanýna
yolun þad olsun baþýn gibi demek düþmana bile...
kalk gidelim ruhum
bu dünya ve bu insanlar bize göre deðil
haydi gidelim ömrüm
bir ömre biçilen bu eza hak deðil!
tutup bir türkünün nakaratýndan
ayný yeri dolamak diline
tutup bir yarin kolundan
ayný yerinden dolanmak beline
toparlan zihnim
bu hayat d’ar gelir bize
haydi gidelim!
-ah gidelim demekle bitseydi her þey!
bitti dediðin yerden baþlamasaydý hayat yeniden!
ihtiyaçtan satýlýk az kullanýlmýþ bir hayat yok ki raflarda
bir yýðýn aný var tavan aralarýnda ölüme terk edilmiþ
az küflüsünden ve az tozlusundan ýsmarlamak lazým tedarik amcaya!
tam da burada bitmeliydi bu þiir
yarým kalmalýydý þairi gibi
ama yok!
ille de biraz romantizm ve lirizm
yoksa yanýnda zengin kafiyeli
fakir bir þiir hediye edilse bile bitmez bu alfabe!
evet sevgilim
gözlerine ihtiyaç duyuyoruz ben ve þiirlerim
gel ve tamamla bizi!
sonra gideriz...
09:30/17.06.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sevtap Kaya Nurgönül Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.